Blacula Power! Czarnoskórzy bohaterowie, ofiary…i potwory w amerykańskim kinie grozy  

Cykl: Fenomeny Popkultury Kontratakują

Do stosunkowo niedawna hasło „czarne postaci w horrorze" niemal automatycznie kończyło się konstatacją „zawsze giną najpierw”. To stereotypowe i gruntownie niesłuszne przekonanie towarzyszyło nawet dyskusji, którą wywołał głośny film Jordana Peele’a Uciekaj! — zdaniem wielu komentatorów miałaby ta, skądinąd słusznie doceniona przez krytyków, pozycja ten przykry trend odwrócić. Od momentu premiery Uciekaj! rzeczywiście możemy zaobserwować jeśli nie wysyp, to na pewno wyraźniej zwiększającą się liczbę produkcji filmowych i telewizyjnych z gatunku grozy, które na różne sposoby czynią z doświadczeń rasy i rasowości główny czynnik wywołujący u widza strach i niepokój. Nie to jednak zjawisko tak pionierskie, jak często się zakłada.W swojej prelekcji chciałbym przyjrzeć się różnym kontekstom, w których postaci Afroamerykanów i innych ludzi afrykańskiego pochodzenia pojawiały się — zarówno dosłownie, jak i w postaci mniej lub bardziej subtelnych metafor — od samego początku horroru, czy nawet początków kina pełnometrażowego — bo już w Narodzinach narodu D.W. Griffitha możemy mówić o narodzinach pewnych tropów wizualnych, które będą organizować wyobraźnię lat późniejszych.Poczynając od popularnych w latach trzydziestych i czterdziestych motywów zombie i voodoo oraz innych, wyraźnie zabarwionych kolonialnie skojarzeń, przez incydentalny (w pewnym uproszczeniu) komentarz społeczny w Nocy żywych trupów George’a Romero, czy śmieszne dzisiaj, ale w swoim czasie nieraz solidnie przemyślane politycznie horrory blaxploitation (Blacula, Dr. Black, Mr. Hyde), po poetyckie, intelektualne obrazy w stylu Candymana, udział czarnoskórych postaci (ale też aktorów czy reżyserów) pozwala uważnemu czytelnikowi odnaleźć komentarz na temat stosunków rasowych czy pewnych wyobrażeń na temat Innego, które w danym czasie formułowano. Nawet wtedy, kiedy był to komentarz mimowolny.